Ο Κλείτος Ιωαννίδης γεννήθηκε στο Μουτουλλά το 1944. Σπούδασε φιλοσοφία, θρησκειολογία και κοινωνικές επιστήμες στο Παρίσι (1967–1974), όπου και ολοκλήρωσε το διδακτορικό του. Διετέλεσε πρόεδρος της Φιλοσοφικής Εταιρείας Κύπρου, πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Θεάτρου ΕΝΑ, πρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου, αντιπρόεδρος του Κυπριακού Κέντρου PEN και διευθυντής του Θερινού Ινστιτούτου Αρχαίου Ελληνικού Δράματος.
Από το 1977 έως το 1999 εργάστηκε ως ερευνητής στο Παρίσι, στην Αθήνα και στο Κυπριακό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών. Το 1986 εξέδωσε, μέσω του Κέντρου, την Ιστορία της Νεότερης Κυπριακής Λογοτεχνίας (τέλος 19ου – 20ού αι.). Δίδαξε φιλοσοφία και αισθητική στα πανεπιστήμια Frederick και ΤΕΠΑΚ και υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης της Μονής Κύκκου.
Το έργο του εκτείνεται στους τομείς της φιλοσοφίας, της θρησκειολογίας, της ποίησης, της ιστορίας της λογοτεχνίας, της μετάφρασης, της επιστημονικής έρευνας και της δημόσιας διανόησης, αφήνοντας μια σπάνια πνευματική παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Σε ανάρτησή της, η Μεσσήνια ποιήτρια, Ευτυχία Σταματοπούλου, αποχαιρετά μέσω διαδικτύου τον σκαπανέα των κυπριακών γραμμάτων αναφέροντας με συγκίνηση λόγια αγάπης.
«Αντίο αγαπημένε μας Κλείτο.
Έφυγε πριν από λίγες μέρες ένας εκλεκτός άνθρωπος.
Είχε πολλές ιδιότητες: φιλόσοφος, θρησκειολόγος, στοχαστής, ποιητής και άλλα πολλά. Δεν τον ήξερα πολλά χρόνια, μόλις που είχαμε γνωριστεί το 2023 σε μια φιλοσοφική του διάλεξη (με θέμα “Η Φιλοσοφία στην Τέχνη και στην Ποίηση”) και αμέσως εντυπωσιάστηκα από το εύρος των γνώσεών του, την οξυδέρκεια και την αμεσότητα του λόγου του. Δεν είχα ξανακούσει τόσα πολλά και σημαντικά σε ένα δίωρο.
Όταν κατεβήκαμε στη Λευκωσία το 2024, μια ομάδα επτά ατόμων για να παρουσιάσουμε στο κέντρο “Μερκούρη” το σύνολο του έργου μου, ήταν ο κύριος ομιλητής, σχολιαστής και αναλυτής της ποίησής μου. Φαίνεται ότι του άρεσαν πολύ και ότι αγάπησε τα ποιήματά μου, γιατί ο λόγος του εκείνη τη βραδιά ήταν έμπυρος, παθιασμένος, μιλούσε από καρδιάς και εμείς μείναμε με το στόμα ανοιχτό.
Ήξερα ότι η υγεία του ήταν εύθραυστη, αλλά όχι σε ποιο βαθμό. Τώρα που έφυγε, λέω: κρίμα, είχε τόσα πολλά ακόμη να δώσει. Και, από την άλλη, τουλάχιστον έφυγε στον ύπνο του, γαλήνιος, ήρεμος, χορτάτος.
Τι να τολμήσω να πω για το έργο του; Δεν έχω γνωρίσει πιο πλούσιο έργο, όπου στις αναρτήσεις του τα λόγια έπαιρναν φωτιά και οι συσχετισμοί όρων, ονομάτων, μύθων, ψαλμών, της Βίβλου και των μυθολογιών ανά την υφήλιο ήταν καταιγιστικοί.
Δεν φειδόταν των λόγων (και λόγιων) ο Κλείτος, σαν ήθελε να εκφράσει αλληλοπεράσματα από τη μια τέχνη ή επιστήμη στην άλλη: από φιλοσοφία, λογοτεχνία (και ποίηση), ιστορία, θεατρολογία, θρησκειολογία, μαθηματικά, μέχρι και μουσική.
Ναι, κατά βάθος ήταν άνθρωπος με μουσική παιδεία – αυτή τον καθοδηγούσε σαν αόρατο χέρι στις περιπλανήσεις του στον (άλλοτε αυστηρό) δρόμο των ιδεών. Μουσική ήταν αυτή που μας χόρταινε στα ύψη και τα βάθη των αναλύσεών του.
Ο Σολωμός είχε αποφανθεί: “Δεν έχω άλλο πάρεξ ελευθερία και γλώσσα.” Και προσθέτω κι εγώ: και στοχασμό, καλοζυγισμένο και ακριβή σαν λονδρέζικο ρολόι, και με μουσικότητα απλόχερη και βυζαντινή.
Με τον χαμό του, ο Κλείτος μας σέρβιρε ένα φλιτζάνι καφέ και εμείς δακρύσαμε αγκαλιασμένοι. Σε μια φίλη άρεσε ο λόγος του, σε άλλη το θάρρος της γνώμης του. Εμένα με συγκινούσε η ζεστασιά, η ευθύτητα και η μυστικότητα της ποίησής του.
Μακάρι να υπήρχαν πολλοί σαν τον Κλείτο. Θα τους καλούσα να μου πουν γνώμη για την ποίηση και τα πεζά μου, τις μεταφράσεις μου. Θα τους παρότρυνα να γράψουν για το δράμα της Κύπρου και να αδελφοποιηθούν με τις πόλεις της Ελλάδας, με τις βιβλιοθήκες και τους ανθρώπους της.
Γιατί είναι τόσο, μα τόσο κρίμα να υπάρχει έστω και υπόνοια δυσαρέσκειας ή φθόνου ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κύπρο. Εμείς οι λογοτέχνες της ελλαδικής περιφέρειας μπορούμε να κάνουμε το πρώτο βήμα, με αγάπη άδολη και ανόθευτη. Το λέω από προσωπική πείρα: η αγάπη που έχω δεχτεί από τους Κύπριους φίλους είναι τεράστια και απροσποίητη.
Και ο σπουδαιότερος πυλώνας αυτής της αγάπης υπήρξε, είναι και θα είναι ο Κλείτος και το έργο που αφήνει πίσω του.
Αιωνία του η μνήμη».
