ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο ποιητής Ηλίας Κεφάλας στην “Ε”: «Η ποίηση γεννιέται από παντού»
Ο Ηλίας Κεφάλας γεννήθηκε στο χωριό Μέλιγος (Τρίκαλα Θεσσαλίας), όπου και ζει σήμερα, συνεχίζοντας να ασχολείται με την υπόθεση της γραφής. Πρωτοεμφανίστηκε στην ποίηση το 1980, με την ποιητική συλλογή Μαστίγια (εκδόσεις Τομές). Έκτοτε έχει εκδώσει πάνω από 30 βιβλία και έχει συμμετάσχει σε πολλά συλλογικά έργα. Εκτός από την ποίηση ασχολήθηκε με την πεζογραφία, την παιδική λογοτεχνία και τη λογοτεχνική και εικαστική κριτική σε ανάλογα περιοδικά. Στον ίδιο ανήκει ο όρος «ιδιωτικό όραμα», τον οποίο απέδωσε στους ποιητές της γενιάς του 1980, καθιερώνοντάς τον έκτοτε στην ελληνική λογοτεχνική σκηνή. Συνεργάστηκε, κρατώντας μόνιμη κριτική στήλη, με τα περιοδικά Τομές, Νέες Τομές, Διαβάζω, Οδός Πανός, Ευθύνη, Νέα Ευθύνη και Φρέαρ, καταθέτοντας πλούσιο υλικό για τη λογοτεχνική διαδρομή της εποχής του. Όπως οι περισσότεροι ποιητές της γενιάς του ʼ70 που ανδρώθηκαν στο κλίμα της Δικτατορίας, ξεκίνησε να γράφει με αναφορές στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Στη συνέχεια όμως, και έπειτα από μια σύντομη στάση στον υπερρεαλισμό, άρχισε να αναπτύσσει την καθαρά προσωπική του κατεύθυνση. Η ματιά του είναι επικεντρωμένη στη Φύση, την οποία αντιλαμβάνεται ως μυθική οντότητα και ως πρωταρχικό σύμβολο παροδικότητας και αιωνιότητας. Επίσης, στον Άνθρωπο και την υπαρξιακή του διάσταση, τη συνδεδεμένη κυρίως με τα χρώματα του πένθους. Για τον Ηλία Κεφάλα η γλώσσα υποστασιοποιείται αποκλειστικά μέσω του χώρου, του ανοιχτού περιβάλλοντος – αυτό ακριβώς αποτελεί και την ιδιαιτερότητα του έργου του. Προς τα τελευταία χρόνια η αγάπη του προς τη Φύση και τα καθημερινά της θαύματα αποκτάει τόσο βάθος, ώστε τον φέρνει δίπλα στην ασιατική παράδοση, ενώνοντας έτσι την εμπειρία της θεσσαλικής γης με τα γιαπωνέζικα χάικου και τον αυστηρό λιτό στίχο τους. Μέσα από μια πύκνωση αισθήματος και ουδέτερης παρατήρησης, αποφυγή της Μεταφυσικής και αυστηρή ενθαδικότητα, ο Ηλίας Κεφάλας καταλήγει να ενσωματώνει στην ποίησή του τον ίδιο τον κύκλο της ζωής και το οντολογικό νόημα της Ύπαρξης.
Το βραβείο θεσπίστηκε το 2019 στη μνήμη της Μπάρμπαρα Φιλντς-Σιώτη (Μινεάπολη, 22.6.1939 – Αθήνα, 7.6.2019), ενός φωτεινού πνεύματος, που υπηρέτησε ποικιλοτρόπως την ποίηση. Η Μπάρμπαρα Φιλντς-Σιώτη σπούδασε Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης και εργάστηκε σε κάποιους από τους σημαντικότερους πολιτιστικούς οργανισμούς των ΗΠΑ, όπως το Μουσείο Ντε Γιανγκ και το American Conservatory Theater. «Ψυχή» θρυλικών λογοτεχνικών περιοδικών στις ΗΠΑ (ενδεικτικά: The Coffeehouse, Aegean Review, MondoGreco) αλλά και στην Ελλάδα, άφησε ως παρακαταθήκη, μεταξύ πολλών άλλων, συνεντεύξεις με προσωπικότητες όπως τον Λόρενς Ντάρελ, τη Μελίνα Μερκούρη, τον Κώστα Γαβρά. Από το 1989, αφιερώθηκε πλάι στον σύζυγό της, Ντίνο Σιώτη, στην παραγωγή τριών λογοτεχνικών περιοδικών, των Ρευμάτων, των (δε)κατων και του Poetix, ενώ συνέβαλε επίσης τα μέγιστα στην οργάνωση του Διεθνούς Λογοτεχνικού Φεστιβάλ Τήνου και του Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών. Έγραψε επίσης μια ποιητική συλλογή, που θέλησε όμως να παραμείνει ανέκδοτη.
Το βραβείο, που τιμά τη μνήμη, την προσφορά και τη βαθιά αγάπη της Μπάρμπαρα Φιλντς-Σιώτη στην ποιητική τέχνη και που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 2.000 ευρώ, απονέμεται κάθε χρόνο στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών, εναλλάξ σε έναν Έλληνα και σε έναν ξένο ποιητή για το σύνολο του έργου του. Το 2019 απονεμήθηκε στη Ζέφη Δαράκη, το 2020 στον Κινέζο Μπέι Ντάο, το 2021 στον Αναστάση Βιστωνίτη, το 2022 στον Αμερικανό Ντέινα Τζόια, το 2023 στον Γιώργο Μπλάνα και το 2024 στην Αλίσια Στώλινγκς.
Πηγή: diastixo.gr
