«Τ’ αηδόνια παντού λαλούν, κι ανθούν και αποδιώχνουν τους καημούς! Με το ωραιότερο πρόγραμμά τους μέχρι σήμερα, τ’ αηδόνια έρχονται τη Δευτέρα 11 Αυγούστου στο Ανοιχτό Θέατρο Καλαμάτας. Στη φετινή μας γιορτή, Διονυσιακά του Μοντεβέρντι - αγαπημένα του Σταμάτη! Μερικά ολοκαίνουργια. Ρεϊνάλντο Ναν, γαλλική Μπελ-Επόκ, Πιαφ, λαϊκά κλασικά, δημοτικά περιπαικτικά και αισθήματα κατευθείαν στην καρδιά. Από τα Μπουλούκια μέχρι τα new wave ρεμπέτικα. Αγκαλιά στην πολυθρόνα. Δεν μας πήραν και τα χρόνια, εδώ τραγουδάν τ’ αηδόνια, καλοκαίρι και χειμώνα. Αγκαλιά στην πολυθρόνα, τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, και του θέρους τ’ αηδονάκια της αγάπης το φαγάκι μαγειρεύουν. Ιδιότυπο Θεό πιστεύουν. Κι ό,τι μοιάζει εχθρικό, σιχαμένο, τοξικό να το πάρει το νερό και να μείνει ό,τι αγαπάμε», αναφέρει η περιγραφή του event.

«Καλώ όλους τους φίλους μας να σπεύσουν· θα είναι μια βραδιά ξεχωριστή», λέει ο Σταμάτης Κραουνάκης. Στην «Ε» μιλάει επίσης για την Καλαμάτα και τους φίλους του, που «είναι πολλοί, ακριβοί και, ευτυχώς, όλοι ανθεκτικοί στον χρόνο», καθώς και για μια μεγάλη του επιθυμία: «Να ελευθερωθεί η νεότητα και να μπορέσει να αναπτύξει τα ταλέντα της χωρίς φόβο. Θέλω να δούμε τους καινούργιους δημιουργούς», αναφέρει.

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου

Στη φετινή σας περιοδεία παρουσιάζετε  «Τ’ αηδόνια του θέρους», ένα πρόγραμμα με εξαιρετικά ποικιλόμορφο ρεπερτόριο. Τι σας ενέπνευσε να συνδυάσετε Μοντεβέρντι, ρεμπέτικα και γαλλική  Μπελ-Επόκ, σε ένα ενιαίο καλλιτεχνικό αφήγημα; Τα ενώνει κάτι κοινό - ίσως μια φλέβα έρωτα; Και πώς στήνεται ένα τέτοιο πρόγραμμα: με βάση το ένστικτο, την εμπειρία ή μια εσωτερική ανάγκη;

Μια μουσική αφήγηση που διαμορφώνει συνθήκες παράστασης με ήρωες - και κυρίως μιας πολύ δυνατής παρέας ανθρώπων που τους ενώνει η μουσική -  οφείλει καταρχήν να έχει απόλυτη ελευθερία επιλογής. Το μυστικό είναι ένα: οι μουσικές και τα τραγούδια, απ’ όπου κι αν προέρχονται, να δημιουργούν ανάταση. Με πολύ ωραία σημεία πάντα -και αυτά είναι τα σημεία που εγώ αγαπώ πάρα πολύ σε μια παράσταση -  σημεία δραματικών εντάσεων, θα μπορούσα να πω. Το πρώτο μυστικό, λοιπόν, είναι οι συνδέσεις· άλλοτε φυσιολογικές και άλλοτε αναπάντεχες, αλλά πάντα μέσα στη μουσική. Αυτό. Ετσι, ο Μοντεβέρντι μοιάζει με ελληνικό δημοτικό τραγούδι, καθώς είναι πολύρυθμικός. Το τραγούδι του Ρεϊνάλντο Αν από την  Μπελ-Επόκ, μοιάζει με Μάνο Χατζιδάκι, και το τραγούδι της Πιάφ με ελληνικό λαϊκό τραγούδι γραμμένο για έναν λαϊκό τραγουδιστή. Βεβαίως, πρέπει να σας πω ότι όπου χρησιμοποίησα τραγούδια άλλης καταγωγής, έβαλα παντού ελληνικά λόγια - έτσι δεν υπάρχει απόσταση. Για μένα, αυτό που έχει σημασία είναι πάντα να είμαστε ευτυχισμένοι εμείς που το φτιάχνουμε, μέσα στη συνθήκη που δημιουργούμε, και να μας ενώνει αυτή η γιορτή. Ετσι κι ο κόσμος έρχεται πολύ πιο γρήγορα κοντά μας. Δεν υπάρχουν αποστάσεις. Είναι μια πολύ δυνατή σχέση. Είναι σαν κρυφός γάμος.

Ποιο είναι το πιο δυνατό βλέμμα ή χειροκρότημα που κουβαλάτε από αυτήν την περιοδεία μέχρι στιγμής;

Για μένα, η πιο δυνατή στιγμή είναι η ώρα που τελειώνω το «Μαμά γερνάω». Κάτι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, που ενώνει όλη μου τη ζωή με το κοινό. Είναι σαν να μου δίνουν το μεγάλο παράσημο.

Τι είναι το πρώτο που σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε «Καλαμάτα» και τι ιδιαίτερο έχουν για εσάς οι παραστάσεις εκτός Αθηνών;

Πρώτα απ’ όλα "Δον Ζουάν", του Μολιέρου, με τον Ανδρέα Βουτσινά, και το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, το 1988. Πολύ μεγάλη επιτυχία - και ήταν η πρώτη περίοδος που έμεινα στην Καλαμάτα για πολύ καιρό. Μετά ήρθαν οι φίλοι - πολλοί, ακριβοί και, ευτυχώς, όλοι ανθεκτικοί στον χρόνο! Λατρεύω την αγορά της Καλαμάτας, τα μαγαζιά της και τις αγκαλιές που πάντα με περιμένουν. Ξέρετε, αυτή η εφημερίδα έχει στηρίξει τις δραστηριότητές μου εδώ και χρόνια με πολύ μεγάλη ψυχή. Είναι, λοιπόν, μια καλή ευκαιρία να πω σε όλους τους φίλους μας από την Πελοπόννησο ότι αυτή η βραδιά στην Καλαμάτα είναι η μοναδική μας φετινή παράσταση στην Πελοπόννησο - και καλώ όλους τους φίλους μας να σπεύσουν. Θα είναι μια βραδιά πολύ ιδιαίτερη.

Τ’ αηδόνια λαλούν και “δε μας πήραν και τα χρόνια” λέτε… Είναι αυτό δήλωση αντίστασης ή τρυφερότητα για τον χρόνο που περνά;

Ενα παιχνίδι είναι, με τα τραγούδια που περιέχουν αηδόνια - και αυτό, αφήστε το μου για έκπληξη, γιατί είναι πολλά αυτά που έχουμε βάλει σε εκείνο το σημείο. Και ναι, έχουμε ανάγκη να είμαστε τρυφεροί με τους εαυτούς μας και με τους δίπλα μας - και αυτό να οδηγεί τη ζωή μας.

Η περιγραφή μιλά για ό,τι “μοιάζει εχθρικό, σιχαμένο, τοξικό, να το πάρει το νερό”. Αν ήσασταν υπουργός Πολιτισμού για μια μέρα, τι είναι το πρώτο τοξικό πράγμα που θα στέλνατε στο ποτάμι;

Δεν θα ήμουν υπουργός Πολιτισμού ούτε για μία μέρα. Δεν θέλω τα αξιώματα. Το μεγαλύτερο αξίωμα μου το έχει δώσει η κοινωνία μέσα από τον ρόλο μου ως μουσικού, ως ερμηνευτή, ως δημιουργού. Αυτό που θέλω, είναι να ελευθερωθεί η νεότητα και να μπορέσει να αναπτύξει τα ταλέντα της χωρίς φόβο. Αυτό θέλω. Να δούμε τους καινούργιους δημιουργούς.

Το “Ανθρώπων έργα”, το “Μαμά γερνάω”, το “Οταν έχω εσένα” έγιναν σχεδόν συλλογικά τραγούδια για τον κόσμο. Ποιο είναι το πιο συγκινητικό πράγμα που σας έχουν πει για κάποιο απ’ αυτά;

Κοιτάξτε, είναι αρκετό - και πολύ συγκινητικό - ότι, μόλις ακουστεί η πρώτη φράση, ο κόσμος το παίρνει επάνω του. Αυτό είναι μια διαχρονική επιβράβευση για το τραγούδι. Στις παραστάσεις, πάντως, απολαμβάνω ιδιαίτερα τις στιγμές του χιούμορ - εκεί μπορεί να ειπωθεί μια φράση από κάποιον στο κοινό, που να μας απογειώσει όλους.

Εχετε πει πως η φιλία είναι το νούμερο ένα στη ζωή σας, ενώ τον έρωτα τον τοποθετείτε δεύτερο, καθώς -κατά τον Ευριπίδη- ο έρωτας είναι βάρβαρος και μπορεί να σε ρημάξει. Γιατί, παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουμε να τον αναζητούμε; Τι είναι, στην ουσία, αυτό που θέλουμε να μας σώσει;

Ακούστε, άνθρωποι είμαστε. Θέλουμε τη σύγκρουση. Θέλουμε να ανάβουν τα αίματα. Θέλουμε την υπόσχεση του αιώνιου πάθους. Τι να κάνουμε, Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Και όσα χρόνια κι αν περνάνε, τραγούδια για τον έρωτα θα γράφονται και έργα για τον έρωτα θα ανεβαίνουν. Η φιλία είναι το σπίτι. Ο έρωτας είναι το πυροτέχνημα.

Κλείνοντας, τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε σε έναν νέο που σας ακούει για πρώτη φορά στην Καλαμάτα; Ποιο τραγούδι θα του αφιερώνατε;

Το «Αγκάλιασέ με». Ελα μαζί μου να δούμε το επόμενο ξημέρωμα. Σας ευχαριστώ, και εσάς και την εφημερίδα, για αυτή τη φιλοξενία.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Παίζουν και τραγουδούν αλφαβητικά. Δημήτριος Ανδρεάδης, πιάνο κίμπορντ ενορχηστρώσεις. Χρήστος Γεροντίδης τραγούδι. Νίκος Κατσίκης μπουζούκι ισπανικό λαούτο. Κοσμάς Κοκόλης κιθάρα μπουζούκι τραγούδι. Σταμάτης Κραουνάκης τα πάντα όλα. Κώστας Μπουγιώτης τραγούδι. Πένυ Ξενάκη τραγούδι. Λάμπρος Παπανικολάου κοντραμπάσο. Θεολόγος Παπανικολάου βιολί, τραγούδι. Γιώργος Στιβανάκης τραγούδι. Γιώργος Ταμιωλάκης βιολοντσέλο. Στον ήχο ο Γιώργος Τσατσούλης. Συνεργάτης ηχολήπτη, Πρόδρομος Χατζηαντωνίου. Κοστούμια, Κώστας Ζήσης,  Συνεργάτης ενδυματολόγου, Υρώ Κρασακοπούλου. Φωτισμοί, Παναγιώτης Χατζηνάκος. Επικοινωνία, Δέσποινα Κραουνάκη. 

Ηλεκτρονική προπώληση γίνεται στο more.com.

Στο eleftheriaonline.gr τρέχει διαγωνισμός. Κερδίστε προσκλήσεις για την παράσταση «Τ’ αηδόνια του θέρους».