Η παραγωγή της Belle Arte Lamia βασίζεται στο μονόπρακτο του Δημήτρη Γραμμένου, ενώ στο πλευρό της εμφανίζεται ο Γιώργος Κωνσταντίνου. Η ιστορία εκτυλίσσεται εξ ολοκλήρου στο εσωτερικό ενός αστικού λεωφορείου εν κινήσει, με το σενάριο να συνυπογράφουν ο Γιώργος Παπασταμούλος και ο Κώστας Γάκης. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης περιγράφει την ταινία ως «μια τρυφερή κωμωδία μικρού μήκους με μεταφυσικές αποχρώσεις ή αλλιώς μια ιστορία μετα-ποίησης», φωτίζοντας έτσι τον ιδιαίτερο τόνο και την ατμόσφαιρά της.

Στην ταινία, μια νεαρή γυναίκα προσπαθεί να φτάσει εγκαίρως σε μια σημαντική για εκείνη οντισιόν, όταν η έλλειψη εισιτηρίου και τα 10 λεπτά που της λείπουν την φέρνουν αντιμέτωπη με έναν αυστηρό και σχολαστικό ελεγκτή εισιτηρίων. Η αγωνιώδης προσπάθειά της να καλύψει το ποσό των δέκα λεπτών προκαλεί μια σειρά από τραγελαφικές στιγμές, όπου οι αντιφάσεις και η τυπολατρία του ελεγκτή συγκρούονται με την απελπισία της γυναίκας. Καθώς η ιστορία κορυφώνεται, η αφήγηση παίρνει μια μεταφυσική τροπή, οδηγώντας την πρωταγωνίστρια σε ένα παράδοξο και ονειρικό φινάλε, όπου η λογική αρχίζει να διαλύεται και η πραγματικότητα αποκτά μια σουρεαλιστική διάσταση.

Η Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου, μιλά στην «Ε» για την εμπειρία των γυρισμάτων, τη συνεργασία της με τον σκηνοθέτη, αλλά και με τον ηθοποιό Γιώργο Κωνσταντίνου, έναν ζωντανό θρύλο του ελληνικού κινηματογράφου. «Αυτό που με μαγεύει σίγουρα δίπλα του είναι ότι διατηρεί ζωντανό ένα παιδί ζαβολιάρικο, ορμητικό, γεμάτο φως που παίζει με τις λέξεις, με το σώμα, με τα νοήματα με τον πιο σοφό τρόπο. Ενα παιδί που παίζει, αγαπάει, αγκαλιάζει, συμβουλεύει – χωρίς να κρίνει, ανοίγει δρόμους» λέει χαρακτηριστικά.  Πέρα από την υποκριτική, η Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου ασχολείται ενεργά και με τη μουσική. Πρόσφατα, μαζί με τον Παντελή Κυραμαργιό, κυκλοφόρησαν το «Ενα παράξενο τραγούδι». Οπως αναφέρει η ίδια, γεννήθηκε από τη βαθιά ανάγκη τους να υπερασπιστούν «το παράξενο κορίτσι» που ζει σε μια μεγάλη πόλη, ανάμεσα σε αδιάφορους και βιαστικούς περαστικούς.

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου

Οταν διάβασες πρώτη φορά το σενάριο, τι συναίσθημα σου άφησε;

Το ερωτεύτηκα κατευθείαν. Υπέροχη ιστορία, που με αφορά πραγματικά. Χιούμορ, τρυφερότητα, περιπέτεια, όνειρα σε αναμονή και ένας μεγάλος αγώνας για την πραγματοποίηση τους. Ο Δημήτρης Γραμμένος, έφτιαξε με το μολύβι του ένα διαμάντι μικρού μήκους και ο Κώστας πειράζοντας το, του έδωσε έναν μεταφυσικό χαρακτήρα που γεμίζει ελπίδα την ιστορία αυτή. Ενα άνοιγμα στο μικρό παράθυρο του μυαλού μας, για να μπει λίγο φως. 

Αν έπρεπε να περιγράψεις με μία λέξη τη νεαρή γυναίκα που υποδύεσαι, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;

Ασυμβίβαστη. “Δεν χωράει στους τέσσερις τοίχους”. Κυνηγάει τα όνειρα της. Πιστεύει σε αυτά και δεν κάνει πίσω. 

Στον ρόλο σου υπάρχει ένα συνεχές τρέξιμο ενάντια στον χρόνο. Εσύ προσωπικά, πώς διαχειρίζεσαι την πίεση του χρόνου στην καθημερινότητά σου και τι είναι αυτό που σε κάνει ευτυχισμένη;

Ο χρόνος… το μόνιμο ζήτημα μου. Την πίεση που μου δημιουργεί στην καθημερινότητα μου, έχω μάθει να την διαχειρίζομαι έως και να την αγαπάω. Νιώθοντας τόσο ευγνώμων που κάνω αυτό που δίνει ευτυχία και με γεμίζει, με ανθρώπους που εκτιμώ τόσο πολύ. Αυτό που δημιουργεί άγχος σε σχέση με το χρόνο είναι…  να προλάβω. Να προλάβω μέσα στην τρελή καθημερινότητα να πω και να δείξω τα “Σ’ αγαπώ” μου, σε αυτούς που αγαπώ. Να τους χορτάσω, να τους ακούσω, να τους αγκαλιάσω. 

Τι δυσκολίες ή ευχάριστες εκπλήξεις συνάντησες κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στη Λαμία;

Καμία δυσκολία. Μόνο απέραντη χαρά και συγκίνηση. Ο Κώστας είχε οραματιστεί και οργανώσει με την υπέροχη του αισθητική κάθε λεπτομέρεια. Οι υπέροχοι άνθρωποι και καλλιτέχνες της Belle Arte, έκαναν πραγματικότητα το όνειρο και μας περιέβαλαν με απόλυτη φροντίδα και αγάπη. 

Η συνεργασία σου με τον Γιώργο Κωνσταντίνου - έναν ζωντανό θρύλο του ελληνικού κινηματογράφου - τι σου άφησε ως εμπειρία;

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τα αμέτρητα δώρα που παίρνει, δουλεύοντας με έναν τέτοιο άνθρωπο. Αυτό που με μαγεύει σίγουρα δίπλα του είναι ότι διατηρεί ζωντανό ένα παιδί ζαβολιάρικο, ορμητικό, γεμάτο φως που παίζει με τις λέξεις, με το σώμα, με τα νοήματα με τον πιο σοφό τρόπο. Ενα παιδί που παίζει, αγαπάει, αγκαλιάζει, συμβουλεύει – χωρίς να κρίνει, ανοίγει δρόμους. 

Στην ταινία τίθεται έμμεσα το ζήτημα της εξουσίας και της ελευθερίας. Εσύ προσωπικά πότε νιώθεις πιο ελεύθερη;

Δεν ξέρω αν έχω νιώσει ποτέ μου εντελώς ελεύθερη και ασφαλής. Αυτός είναι ο λόγος που παλεύω με κάθε τρόπο, να δημιουργηθούν οι συνθήκες για να αισθανόμαστε έτσι όλες και όλοι.

Προτιμάς την αμεσότητα του θεάτρου ή τη μαγεία του κινηματογράφου; Και γιατί;

Αγαπάω και τα δύο το ίδιο. Οταν και στις δύο περιπτώσεις, κρύβεται ένα περιεχόμενο, μία ιδέα, ένα νόημα που θέλω να μοιραστώ. 

Εκτός από την υποκριτική, ασχολείσαι και με τη μουσική. Πρόσφατα κυκλοφόρησες τραγούδι με τον Παντελή Κυραμαργιό και κάνεις και live εμφανίσεις. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία και πώς συνδυάζεις μουσική και υποκριτική στη ζωή σου;

Κάθε μορφή τέχνης, είναι ένα μονοπάτι που σε οδηγεί στο να εκφράσεις αυτά που αισθάνεσαι. Ετσι γεννήθηκε και αυτό το τραγούδι. Από την βαθιά ανάγκη μας να υπερασπιστούμε αυτό “το παράξενο κορίτσι” που ζει σε μια μεγάλη πόλη ανάμεσα σε αδιάφορους και βιαστικούς περαστικούς. Ο μαγικός Παντελής μου, με τις μελωδίες του, την φωνή του αλλά συνολικά και με την στάση του στα πράγματα, είναι για μένα έμπνευση. Δημιουργεί ένα περιβάλλον ζεστό, όπου ανθίζει η εμπιστοσύνη κι έτσι και η δημιουργία.

Σκέφτεσαι κάποια επερχόμενη δισκογραφική δουλειά ή νέο τραγούδι;

Οσα νιώθω θα γίνονται πάντα κείμενα και στίχοι. Έτσι μόνο μπορώ να υπάρχω. Νιώθω πολύ τυχερή που έχω δίπλα μου τον Κώστα (εκτός από σκηνοθέτης και ηθοποιός είναι και καταπληκτικός μουσικός) και τώρα πια και τον Παντελή. Θέλω να συνεχίζω να υπάρχω καλλιτεχνικά δίπλα τους, να τους εμπιστεύομαι όσα γράφω κι αν τα αγαπήσουν κι αυτοί, να τους δώσουν μελωδία και φτερά. 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου είναι απόφοιτη της Ανώτερης Δραματικής Σχολής «Αθηναϊκή Σκηνή». Έχει συμμετάσχει σε αρκετές παραστάσεις. Εδώ και επτά χρόνια βρίσκεται στο πλευρό του Κώστα Γάκη, ως βοηθός σκηνοθέτη στις παραστάσεις του. Το 2020 σκηνοθέτησε και έγραψε την θεατρική διασκευή Θάλαμος Νο 6, Μία Χιπ Χοπ συνομιλία του Τσέχωφ με το σήμερα. Η παράσταση αυτή αναδεικνύει τον αγώνα της γυναίκας ενάντια σε κάθε μορφή βίας, μιλάει για τις πολιτικές δολοφονίες της τελευταίας δεκαετίας και υμνεί την αλληλεγγύη. Τον Αύγουστο του 2022 η παράσταση εκπροσώπησε την Ελλάδα στο 32ο Διεθνές Θεατρικό Φεστιβάλ στην Νότιο Κορέα. Υποδύθηκε τον ρόλο της Ανθούλας στην ερωτική δραματική σειρά του Alpha Σασμός. 

Έχει δημιουργήσει τις θεατρικές διασκευές, βασισμένες σε λογοτεχνικά έργα, «Τα όνειρα στο τρίτο Ράιχ», που παίχτηκε το 2023 και 2024 στο θέατρο Αλφα και «Συνταγή δυστυχίας», που παίζεται σε θέατρα της Λευκωσίας και της Λεμεσού και σύντομα θα παιχτεί και στην Αθήνα. 

Το καλοκαίρι του 2024 σκηνοθέτησε και έπαιξε στην μουσικοθεατρική παράσταση «Στον Λαβύρινθο: Μαρτυρίες και ποιήματα φυλακισμένων γυναικών» ενώ τη φετινή περίοδο παίζει στην παράσταση «Μητέρα του σκύλου» με την Υρώ Μανέ. Είναι δασκάλα και εμψυχώτρια Θεατρικών Ομάδων. Δημιουργεί θεατρικά δρώμενα που βασίζονται στο story telling εντάσσοντας επίσης στοιχεία προφορικής ποίησης και ρυθμικής απαγγελίας.

Σκηνοθετικό σημείωμα του Κώστα Γάκη για την ταινία “10 λεπτά”:

Μια τρυφερή κωμωδία μικρού μήκους με μεταφυσικές αποχρώσεις ή αλλιώς μια ιστορία μετα-ποίησης 

Επιθυμία μου με την ταινία “Δέκα λεπτά” ήταν να δημιουργήσω  μια σύντομη αλλά ουσιαστική κινηματογραφική εμπειρία, που να ισορροπεί με χάρη ανάμεσα στο γέλιο, τη συγκίνηση και τον μαγικό ρεαλισμό. Σε αυτό το ταξίδι είχα τη σπάνια τύχη να έχω στο πλευρό μου δύο υπέροχους ηθοποιούς: τον αξεπέραστο, σπάνιας ευαισθησίας, Γιώργο Κωνσταντίνου στον ρόλο του αυστηρού και σχολαστικού εισπράκτορα και τη δυναμική και εξαιρετικά λεπτών αποχρώσεων νέα ηθοποιό  Νατάσα - Φαίη Κοσμίδου, ως μια νεαρή, ονειροπόλα γυναίκα χωρίς εισιτήριο – αλλά με έντονη επιθυμία να σπάσει τα δεσμά της καθημερινότητας.

Στο ομότιτλο μονόπρακτο του Δημήτρη Γραμμένου που αποτέλεσε τη βάση για το σενάριο της ταινίας μας ο ελεγκτής εκπροσωπεί την παλαιά γενιά η οποία καταπιέζει την νεότερη και δεν την αφήνει να αναπνεύσει (βλέπε: I can't breath), και με αφορμή τα δέκα λεπτά που της λείπουν στέκεται ως ένας συμπαγής τοίχος που απαγορεύει την πραγματοποίηση των ονείρων της. Αυτή η βάση με ενδιέφερε πάρα πολύ γιατί αυτή την εποχή πολλοί νέοι (και αρκετοί όχι τόσο νέοι) άνθρωποι και καλλιτέχνες στην Ελλάδα βρίσκουν τοίχο από την προηγούμενη γενιά που έχει κάτσει φαρδιά - πλατιά στους θώκους, βρίσκει την εξουσία σχεδόν εχθρική απέναντι στους νέους καλλιτέχνες και ενώ παράλληλα συμπιέζεται και από μικρά κατεστημένα υμετέρων που λυμαίνονται τα πάντα.

Στις συνομιλίες μου με τον Γιώργο Παπασταμούλο θελήσαμε σε αυτή την εντελώς ξεκάθαρη και εξόχως πολιτική σεναριακή βάση να προσθέσουμε μια έξτρα νότα ονείρου, σουρεαλισμού καθώς και ένα αναπάντεχο σχεδόν μεταφυσικό φινάλε. 

Η νεαρή γυναίκα λοιπόν η οποία στην αρχική ιστορία κατευθύνεται σε ακρόαση για έναν ρόλο σε θεατρικό έργο και έχει προετοιμάσει μια σκηνή της Μπλανς Ντι Μπουά από το “Λεωφορείον ο Πόθος” φαίνεται να έχει μπει και σε μια άλλη διάσταση που φανερώνεται σταδιακά μέσα στην ταινία. Τα δέκα λεπτά που της υπολείπονται μετατρέπονται σε συμβολικά διόδια για μια περιπέτεια εντός του λεωφορείου αλλά και πολύ πέρα και πάνω από αυτό. Έτσι δημιουργείται μια περιπέτεια που κινείται στο χώρο ενός μυστηριακού μαγικού ρεαλισμού και φλερτάρει με ένα ιδιαιτέρως σουρεαλιστικό στοιχείο ενώ κάπου κάπου ίσως αγγίζει και το μεταφυσικό. Έτσι με την σεναριακή αυτή μετα-ποίηση που (σαν άτακτα παιδιά που κάνουν ζαβολιά) προκαλέσαμε με τον Παπασταμούλο στην ιστορία του Γραμμένου αυτό που τελικά γεννιέται είναι μια ριζική ταυτοτική μεταβολή, μια τελετουργία μετάβασης εντός κινουμένου λεωφορείου κατά την οποία η νεαρή γυναίκα δεν είναι μόνο μια νεαρή γυναίκα και ο ελεγκτής δεν είναι μόνο ένας ελεγκτής.

Καθώς η κουβέντα της νεαρής γυναίκας με τον ελεγκτή εκτυλίσσεται ρεαλιστικά, με ένα υποδόριο χιούμορ, και εντός του πλαισίου μιας σχέσης master - slave,  σταδιακά σε μια λογική κινηματογραφικού «πινγκ-πονγκ», ξεκινούν να παρεμβάλλονται πλάνα που ξεφεύγουν από το ρεαλιστικό πλαίσιο και προμηνύουν ένα μη αναμενόμενο φινάλε. Το λεωφορείο μεταμορφώνεται: φωτίζεται αλλόκοτα, οι επιβάτες εξαφανίζονται και η κοπέλα, ντυμένη πια ως Μπλανς, ζωντανεύει τη σκηνή της με έναν απροσδόκητο, σχεδόν ποιητικό τρόπο. Η ερμηνεία της μπλέκεται με τη ροή του διαλόγου της με τον ελεγκτή, δημιουργώντας μια γοητευτική σύγκλιση θεάτρου και ζωής, φαντασίας και πραγματικότητας. 

Κάπως έτσι η ταινία "Δέκα Λεπτά" μετατρέπεται τελικά σε κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή διαδρομή. Είναι ένα ταξίδι στο μεταίχμιο του ορατού και του αοράτου, μια διαλεκτική σχέση τέχνης και ζωής, μια αναμέτρηση με τους ρόλους που παίζουμε καθημερινά, ένα χάσμα γενεών που γεφυρώνεται με τον πιο άρρητο τρόπο, μια ποιητική απόδραση από την πραγματικότητα που μας θυμίζει πως μερικές φορές η πιο αυθεντική έκφραση του εαυτού μας ξεπηδά από το απρόβλεπτο. Ο ελεγκτής και η νεαρή γυναίκα μοιάζουν να προέρχονται από δύο διαφορετικούς πλανήτες: εκείνος πιστός στους κανόνες, εκείνη απρόβλεπτη, γεμάτη ζωή. Η σύγκρουση των δύο χαρακτήρων μέσα σε στο λεωφορείο μεταμορφώνεται τελικά σε σύνδεση, σε ταξίδι αυτογνωσίας γεμάτο αποκαλύψεις. 

Η ταινία "Δέκα Λεπτά" τελικά  είναι μια μικρή, ποιητική στάση έξω από την  καθημερινότητα, που μας θυμίζει πως καμιά φορά, το πιο σημαντικό ταξίδι είναι αυτό που δεν είχαμε προγραμματίσει.