Μετά από πολυετή καθυστέρηση, εργολαβικά σίριαλ, υπουργικά πήγαινε-έλα και εκλογικά παραμύθια, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να κόψει πανηγυρικά την κορδέλα των πρώτων 65 χιλιομέτρων του αυτοκινητοδρόμου Πάτρα – Πύργος. Όχι όλου του δρόμου – μην είμαστε και πλεονέκτες. Μόνο ενός κομματιού. Όσο χρειάζεται για να βγει η φωτογραφία, να πετάξει το drone, να γράψει το δελτίο Τύπου και να δηλωθεί «παράδοση έργου». Το υπόλοιπο έρχεται τον Νοέμβριο, λένε. Συμπτωματικά, λίγο πριν τις επόμενες εκλογές.
Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης την Πέμπτη 31/07 , ο ίδιος που το 2018 κατήγγειλε την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επειδή «κατατεμάχισε» τον δρόμο σε έξι εργολαβίες για να τελειώσει γρηγορότερα, τελικά χρειάστηκε έξι χρόνια για να φτάσει στο ίδιο αποτέλεσμα. Έξι εργολαβίες, έξι χρόνια, ένα μικρό κομμάτι παραδίδεται – αν μη τι άλλο, υπάρχει συνέπεια στον ρυθμό. Σαν να φτιάχνουμε το Ελ Πάσο του ελληνικού Νότου με το... ρολόι.
Αυτό που δεν συζητείται, φυσικά, είναι η συνέχεια του δρόμου. Η καρμανιόλα Πύργος – Καλόνερο – Τσακώνα, μια από τις πιο επικίνδυνες οδικές αρτηρίες της χώρας, παραμένει στο απόλυτο σκοτάδι. Ούτε μελέτη, ούτε χρονοδιάγραμμα, ούτε καν πολιτική διάθεση. Και η νοτιοδυτική Πελοπόννησος μένει αποκομμένη: η Νότια Ηλεία και η Δυτική Μεσσηνία εγκαταλείπονται στη μοίρα τους.
Περιοχές με τεράστια αναπτυξιακή δυναμική, που θα μπορούσαν να είναι πρότυπο ισόρροπης περιφερειακής ανάπτυξης, παραμένουν αποκλεισμένες. Η Δυτική Μεσσηνία – από τη Ζαχάρω και τον Κακόβατο έως την Κυπαρισσία, τα Φιλιατρά, τη Χώρα και την Πύλο – είναι ένας τόπος που συνδυάζει αγροτική παραγωγή υψηλής ποιότητας με τουριστική άνθηση . Ελαιόλαδο, σταφίδα, κηπευτικά, και παράλληλα τουριστικά θέρετρα, αρχαιολογικοί χώροι, παραλίες. Και όλα αυτά, χωρίς έναν σύγχρονο δρόμο.
Κι ας θρηνούμε κάθε χρόνο νεκρούς. Στην περιοχή Ζαχάρως – Καλόνερου σημειώνονται δεκάδες τροχαία, με πολλά θανατηφόρα. Ο δρόμος δεν είναι απλός επικίνδυνος – είναι δολοφονικός . Ονομάζεται από τους ντόπιους «διάδρομος θανάτου», αλλά η πολιτεία δεν ακούει. Ίσως γιατί δεν έχει "επικοινωνιακή αξία".
Ακόμα χειρότερη από τη στασιμότητα είναι η ΣΙΩΠΗ των θεσμικών. Περιφέρεια, δήμοι, βουλευτές: , επιμελητήρια σύλλογοι κανείς κλπ δεν θέτει δημόσια το ζήτημα της συνέχειας του δρόμου. Όλοι όμως θα είναι εκεί, την ημέρα των εγκαινίων. Με κουστούμι, χαμόγελο και βλέμμα αποφασιστικό – να πανηγυρίσουν για ένα έργο που παραδόθηκε μισό και αργοπορημένο. Ένα έργο χωρίς συνέχεια, χωρίς όραμα, χωρίς αντίκρισμα για την κοινωνία που υποφέρει.
Ο Πάτρα – Πύργος είναι μεν έργο απαραίτητο. Αλλά χωρίς την επέκταση προς Καλόνερο – Τσακώνα , είναι απλώς άλλη μια αποσπασματική παρέμβαση, σαν να φτιάχνεις μισή γέφυρα. Δεν υπηρετεί την Ηλεία. Δεν στηρίζει τη Δυτική Μεσσηνία. Δεν προστατεύει ζωές. Δεν ενώνει περιοχές. Δεν φέρνει την «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται.
Γιατί τελικά, όσα χιλιόμετρα δρόμου δεν έγιναν, τόσα χιλιόμετρα υποκρισίας χαράχθηκαν.
