«Απόλυτη παρακμή μόνο μία υπάρχει: συνίσταται στη μείωση της ζωτικότητας, και τούτη υπάρχει μόνον όταν γίνεται αισθητή ως τοιαύτη»

José Ortega y Gasset, Η εξέγερση των μαζών (1930)

Η παράδοση του αυτοκινητοδρόμου Πατρών-Πύργου αποτελεί σίγουρα μια θετική είδηση για την ανάπτυξη της δυτικής Πελοποννήσου και ιδίως για την Ηλεία, μια περιοχή με διαχρονική υστέρηση. Εύλογα όμως διερωτάται κανείς τι γίνεται με τη συνέχεια του δρόμου αυτού, το Τμήμα Πύργος-Καλό Νερό-Τσακώνα,  που συνιστά την απόληξη της λεγόμενης Ιόνιας Οδού, ειδικά καθώς ανατέθηκε επιτέλους και η κατασκευή του βορείου τμήματος του άξονα (Ιωάννινα -Κακαβιά).

Είναι προφανές ότι η υλοποίηση του έργου αυτού δεν συνιστά προτεραιότητα για τη σημερινή κυβερνητική ηγεσία,  που εμμένει στην προκλητική εύνοια του τόπου καταγωγής του πρωθυπουργού, εις βάρος άλλων Περιφερειών της χώρας αλλά ακόμα και του δημοσίου χρήματος, όπως ανέδειξε η σκανδαλώδης υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ. Έτσι, εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ βρίσκονται και  δεσμεύονται ως δια μαγείας (!) για την κατασκευή του Βόρειου Οδικού Άξονα Κρήτης, ακόμα και για τμήματα χαμηλής κυκλοφορίας. Αντίθετα, για τον εθνικής και διαπεριφερειακής σημασίας άξονα Πύργος-Τσακώνα εφευρίσκονται προσχήματα και διατυπώνονται μόνο «καλές προθέσεις» για το απώτερο μέλλον χωρίς δέσμευση, ενώ υπάρχει επαρκής ωριμότητα στις μελέτες για το μεγαλύτερο τμήμα του αλλά και προφανής αναγκαιότητα για την υλοποίησή του.

Αλλά εδώ προκύπτει αβίαστα και η πιο εξοργιστική διαπίστωση: τη στιγμή που  Περιφέρειες όπως η Κρήτη, η Στερεά Ελλάδα, η Αττική, ακόμα και η Δυτική Μακεδονία υποδέχονται πακτωλό δημοσίων έργων και πόρων με κυβερνητική εντολή, η πολιτική ηγεσία της Πελοποννήσου-με ελάχιστες εξαιρέσεις-αντιδρά με ακατανόητη σιωπή απέναντι σε αυτές τις αδιαφανείς μεθοδεύσεις. Καμία σοβαρή διεκδίκηση, καμία έμπρακτη διαμαρτυρία, καμία σοβαρή πρόταση και στρατηγική. Για τους σημερινούς πελοποννήσιους και ειδικά τους μεσσήνιους άρχοντες (μέλη της κυβέρνησης, περιφερειακή αρχή, βουλευτές, δημάρχους κλπ) η απομόνωση και η καταβαράθρωση της περιοχής μας στη «Β’ Εθνική» του βιοτικού επιπέδου στη χώρα με δημογραφική συρρίκνωση, χαμηλή αγοραστική δύναμη και έλλειψη αναπτυξιακής ζωτικότητας φαίνεται πως συνιστούν μια πραγματικότητα που έχουν στωικά και μοιρολατρικά αποδεχθεί, με αντάλλαγμα τη διατήρηση της «καρέκλας» τους και των προνομίων που αυτή πρόσκαιρα εξασφαλίζει.

Η διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνεται πλήρως και από την τεράστια διαφορά που υπάρχει στις αφίξεις και στις τουριστικές επενδύσεις μεταξύ πχ Κρήτης και Πελοποννήσου. Αντί όμως να διεκδικηθεί με συστηματικό τρόπο η διαμόρφωση ενός ισόρροπου αναπτυξιακού μοντέλου για την Περιφέρειά μας με προτεραιότητα στην καινοτομία, την παραγωγή και το βιώσιμο τουρισμό και να εξασφαλιστούν σταδιακά οι απαραίτητες χρηματοδοτήσεις, η πολιτική και αυτοδιοικητική ηγεσία του τόπου έχει επαναπαυθεί  αποκλειστικά στη δυναμική της Costa Navarino ώστε να υλοποιηθούν με ορίζοντα το …2030 και αν έργα όπως το Καλαμάτα-Μεθώνη, η παράκαμψη της Γιάλοβας και η αναβάθμιση του αεροδρομίου.  Την ίδια στιγμή λοιπόν που στην υπεραναπτυγμένη τουριστικά Κρήτη επιδοτείται (καθόλου τυχαία) με χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης ακόμα και η κατασκευή πολυτελών ξενοδοχείων (!!!), στην Πελοπόννησο αυτοδιοικητικές αρχές, όπως αυτή της Καλαμάτας,  πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και…κλιματικές ουδετερότητες ως τοπικό όραμα,  κάνοντας διαχείριση μιζέριας.  

Από όσα προεκτέθηκαν, είναι προφανές ότι η σιωπή, αβελτηρία και το καλόπιασμα της εκάστοτε κεντρικής εξουσίας (και κατά μείζονα λόγο της σημερινής) όχι μόνον δεν συνιστούν για την Πελοπόννησο επωφελή πολιτική προσέγγιση αλλά ζημιώνουν ολοένα και περισσότερο τα συμφέροντα του τόπου και των πολιτών της. Προκαλεί μάλιστα ακόμα πιο αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι αρκετοί κάτοχοι αξιωμάτων στην τοπική πολιτική σκηνή,  σχετικά  νέοι στην ηλικία, με τυπική τουλάχιστον μόρφωση  και (ορισμένοι) με κάποια επαγγελματική διαδρομή συμπεριφέρονται ως πολιτικάντηδες και μετέρχονται μόνο επικοινωνιακών τεχνασμάτων και πρακτικών παλαιάς κοπής, προκειμένου να εκλεγούν και διατηρήσουν τη θέση τους και έτσι, ζημιώνουν έστω και εξ αμελείας ή δια…παραλείψεως το συλλογικό συμφέρον.

 Αυτό όμως που μετράει στο τέλος της ημέρας δεν είναι οι προθέσεις αλλά οι πράξεις και τα αποτελέσματά τους. Για τη σημερινή Πελοπόννησο, τη Μεσσηνία και την Καλαμάτα δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά ισχύει αναμφισβήτητα το «στραβά αρμενίζουμε». O γράφων επαναφέρει λοιπόν μετ’ επιτάσεως την πρότασή του για εκπόνηση και διεκδίκηση από την Περιφέρεια Πελοποννήσου, από κοινού με την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, της χρηματοδότησης από το Ταμείο Ανάκαμψης ενός Ειδικού Διαπεριφερειακού Αναπτυξιακού Προγράμματος (ΕΔΑΠ) για:

– την κατασκευή του  άξονα Πύργος -Τσακώνα

– την ίδρυση ενός βιομηχανικού πάρκου σε κάθε περιφερειακή ενότητα

– τη διαμόρφωση μιας Περιοχής Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης και ενός αθλητικού-προπονητικού κέντρου στη δυτική παραλία Καλαμάτας και στην παραλιακή περιοχή της Μεσσήνης και εγκατάσταση στην παραπάνω περιοχή και ενός Κοινού Ερευνητικού Κέντρου (Joint Research Centre) της Ευρωπαϊκής Ένωσης με έμφαση σε τομείς τοπικού ενδιαφέροντος

-την άμεση αναβάθμιση του λιμανιού της Καλαμάτας

-την επαναλειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου

– την πραγματοποίηση μεγάλων επενδύσεων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας

Η υλοποίηση των ανωτέρω πρωτοβουλιών απαιτεί γνώση, εμπειρία αλλά πρωτίστως  βούληση και δράση. Αλλιώς ο τόπος μας θα καταλήξει αργά ή γρήγορα -δια της σιωπής- ως πρόβατο επί σφαγή στο «μαντρί» των σκοπιμοτήτων της κεντρικής εξουσίας. 

*Ο Νίκος Θεοδώρου είναι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω και Διδάκτωρ Δημοσίου και Ευρωπαϊκού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ludwig-Maximilians του Μονάχου. Ιστοσελίδα: www.ntheodorou.gr