Η παγκόσμια οικονομική, κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση πλέον δεν είναι διαφαινόμενη, αλλά ωμή πραγματικότητα. Ο κυκλοθυμικός Τραμπ, ο αινιγματικός Πούτιν και οι ομόλογοί τους, των ισχυρών κρατών Κίνας και Ινδίας, δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο από τα γρανάζια ενός πλανητικού συστήματος του οποίου οι δυνατότητες ελέγχου της ανθρωπότητας είναι απεριόριστες. Μικρή σημασία έχει αν το σύστημα αυτό, με τη σημερινή του ονομασία καπιταλιστικό, θα το αποκαλούσαμε «δουλοκτητικό», «φεουδαρχικό», ή «μετανθρωπικό». 

Όταν οι εκάστοτε ηγέτες των χωρών της οικουμένης δεν το υπηρετούν, τότε αυτό ξέρει να τους εκβράζει στις εκβολές των ποταμών, να τους εκτελεί αλλά Κέννεντυ, να τους εξευτελίζει με μια φούστα της Λεβίνσκι ή να τους γελοιοποιεί με μια καμαριέρα στη σουίτα του Στρος Καν.

Οι μέθοδοι ομηρίας των κατ΄ επίφασιν ηγετών του κόσμου, είναι τόσο ισχυρές που αισθάνονται περιδεείς και αδύναμοι να αντιδράσουν, έστω για την τιμή των όπλων. Η παράδοσή τους άνευ όρων, αποτελεί πλέον εθισμό και ουδείς διακατέχεται από ενοχικά σύνδρομα καθότι ο διασυρμός τού ενός, αποτελεί παρηγορία για τον άλλον. Αυτό συμβαίνει και σε μικρότερη κλίμακα πολιτικών προσωπικοτήτων, όπως στην ελληνική επικράτεια όπου διαπιστώνουμε εν τοις πράγμασι, ότι ο αρχηγός του ιστορικού Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος παρακολουθείτο απ΄ τη κρατική ασφάλεια και ούτε καν για τους τύπους, η αγανάκτησή του δεν εξερράγη. Απεναντίας συνέχισε φρόνιμα στα έδρανα της βουλής να αντιπολιτεύεται με το οπτικοακουστικό υλικό της προσωπικής ή της πολιτικής του ζωής, να παραμένει στα στικάκια εκείνων που του συμπεριφέρθηκαν σαν παίκτη του Big Brother.

Είτε λοιπόν είσαι ο Κλίντον και ζητάς συγγνώμη για την ανάρμοστη συμπεριφορά σου, όταν το dna του σπέρματός σου αποκαλύπτει την παράνομη σχέση σου, είτε είσαι η Κριστίν Λαγκάρντ με τα σκάνδαλα να σε φωτίζουν στη σκηνή του οικτρού συμβιβασμού, το παιχνίδι θα παίζεται πάντα με τους κανόνες που επιβάλλει η ανώτατη συμμορία του συστήματος.

Και ως γνωστό τοις πάσι, η μαφία διοικείται από ολιγομελές ιερατείο, αλλά διαθέτει πλήθος προθύμων με το αζημίωτο.

Η ανωτέρω θεώρηση, καθίσταται πασίδηλη εφαρμογή στην πράξη και στη δική μας πρωθυπουργική περίπτωση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι πάντες παρακολούθησαν σε ζωντανή μετάδοση την απαξίωσή του από τον υποτιθέμενο πλανητάρχη, καθώς σερνόταν πίσω από τα βήματά του εκλιπαρώντας για ένα βλέμμα, μια επικοινωνιακή ματιά ή τουλάχιστον ένα χαμόγελο όπως  ορίζει η αστική ευγένεια και το σαβουάρ βιβρ της πολιτικής διπλωματίας.

Αντ΄ αυτού, ο Τραμπ τόνωσε το πρεστίζ του Ερντογάν δια τιμητικής χειραψίας και ένθερμου διαλόγου, λεηλατώντας τις προσδοκίες  του Έλληνα πρωθυπουργού και συνάμα παραδίδοντας τον ίδιο στην χλεύη των τηλεθεατών.

Άμα τη επιστροφή του στη χώρα μας, με διακριτές τις τάξεις του απύθμενου πλούτου και της ερεβώδους ένδειας, το ικετευτικό του χαμόγελο μετετράπη σε ψαρωτικό υπομειδίαμα προς τους υπηκόους του, ωσάν να επιθυμούσε συμβολικά και σημειολογικά να τους ξεκαθαρίσει το εξής: εξακολουθώ να ελέγχω τις τύχες σας, το πεπρωμένο σας, τις ζωές σας.

Δυστυχώς ανέκαθεν συνέβαινε αυτό. Άλλωστε αυτό που συμβαίνει στη ζούγκλα συμβαίνει και στην ανθρώπινη κοινωνία. Ο λύκος  γονατίζει στο λιοντάρι και στη συνέχεια  ξεσκίζει το λαγό.

Κάπως έτσι ακτινοσκοπώντας  και τον πολυσυζητημένο εγκληματία Νετανιάχου, διαπιστώνουμε ότι οι παρατηρητές της διεθνούς σκηνής, τον περιγράφουν ως μια ισχυρή προσωπικότητα. Ενδυναμώνεται η άποψη αυτή, απ’ το γεγονός ότι η επίκληση της διεθνούς κοινότητας για κατάπαυση του πυρός, ούτε καν θωπεύει τους ακουστικούς του πόρους.

Όμως  η αλήθεια, δεν διαφέρει από την πρακτική που ακολουθούν οι προαναφερόμενοι ηγέτες των άλλων κρατών. Ο παραχαϊδευμένος Μπίμπι, είναι αποκλειστικά και μόνο ένα πιόνι που το κινεί όπως επιθυμεί το ισχυρό ισραηλινό λόμπι και μάλιστα με τη δαμόκλειο σπάθη επί της κεφαλής του, να τον υποχρεώνει να διαπράξει τη γενοκτονία και τη βρώμικη δουλειά.

Αν αρνηθεί να υπακούσει στους εντολοδότες του, την επόμενη ημέρα θα έχει την τύχη του Γιτζάκ Ράμπιν ή για να παραδειγματιστούμε με διεθνή πολυχρωμία, θα ακολουθήσει το δρόμο του Καντάφι, του Σαντάμ Χουσείν, του Άσαντ και οποιουδήποτε άλλου τόλμησε να σιγοψιθυρίσει ακόμα και ένα λιπόψυχο «όχι» προς τους εντολείς του.

Απ΄ την άλλη και εφόσον το σύστημα έχει τακτοποιήσει τους εντολοδόχους του, χαράσσει επί χάρτου, σύνορα, έθνη, κράτη, χρηματιστήρια, θαλάσσια οικόπεδα, ενεργειακές πηγές, εξορύξεις και ταυτόχρονα τοποθετεί τους λαούς σε ανεπτυγμένους και αναπτυσσόμενους.

Κατά σύμπτωση οι φτωχότεροι λαοί πατούν στα πλουσιότερα εδάφη. Διόλου τυχαίο ότι το συμβολικό κέντρο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, οι Βρυξέλλες, έχουν θεμελιωθεί πάνω στα δώδεκα εκατομμύρια ακρωτηριασμένα κορμιά Κονγκολέζων. Τότε που ο Λεοπόλδος Β΄ του Βελγίου  για την αύξηση παραγωγής του καουτσούκ, έκοβε κεφάλια, χέρια και πόδια καθιστώντας αυτό το έγκλημα μεγαλύτερη γενοκτονία από την εβραϊκή σε αριθμό.

Ποιος όμως σήμερα αναφέρεται στους δώδεκα εκατομμύρια δολοφονημένους του Κονγκό; Ποιος σήμερα θρηνεί για τις αγγλικές, γαλλικές, γερμανικές, ιταλικές και ισπανικές αποικίες και τα εκατομμύρια φονικών που διέπραξαν οι πολιτισμένοι ανά τον κόσμο; Ουδείς!

Συνεπώς και κατά συμπερασμό, ο Νετανιάχου δεν είναι αυτός απ΄ τον οποίο εξαρτάται ο τερματισμός του πολέμου στην Παλαιστίνη. Ούτε καν δύναται να εκφράσει διαφορετική άποψη από αυτήν που του έχουν επιβάλλει μέσα από το καθεστώς της προσωπικής του ομηρείας, που είναι η εξής: Ή δικάζεσαι ως εγκληματίας πολέμου ή συνεχίζεις το έγκλημα γιατί το σύστημα επιθυμεί την Γάζα να την μεταπλάσει σε Ριβιέρα.

Κάπως έτσι και οι όμορφοι λόφοι της Ελλάδος καίγονται προς εκμετάλλευση, κάπως έτσι τα νησιά του Αιγαίου αφοπλίζονται για να οπλιστούν τα ουκρανικά φυλάκια, κάπως έτσι τα κόκκινα δάνεια παραδίδονται στις συμμορίες έναντι πινακίου φακής, κάπως έτσι τα αιγοπρόβατα της Ελλάδος παραλίγο να  αποκτήσουν διαβατήριο για να βοσκήσουν στις χώρες των Βαλκανίων, καθώς οι επιδοτήσεις είχαν τη σφραγίδα της αυγενάκειας κουλτούρας και της βορίδειας συμπεριφοράς.

Όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο, παρά οι εκφάνσεις ενός συστήματος παγκόσμιου βεληνεκούς, με δυνατότητες εκτός των ανθρωπίνων ορίων, με ελεγχόμενες ζωές από δορυφορικές κάμερες, με υπαρξιακές προσομοιώσεις στους διαδρόμους της τεχνητής νοημοσύνης, με άνανδρους πολιτικούς ηγέτες που διαδραματίζουν ρόλους κανίς και πεκινουά πίσω από τραμπικές πλάτες, με ηγέτες που χαστουκίζονται στις σκάλες κυβερνητικών αεροσκαφών και με Ούρσουλες οι οποίες υποδύονται αυτοκράτειρες ενώ στην ουσία είναι πολιτικές «παλλακίδες».

Το σύστημα είναι ισχυρό και οι όποιες ρωγμές του, τάχιστα αποκαθίστανται με το ισχυρότερο σκυρόδεμα.

Όμως η αξία ενός Ανθρώπου έγκειται όχι στην ανατροπή της πλανητικής μαφίας, αλλά στην αντίδραση του, στο ΌΧΙ του και στην απαξία του απέναντι σ΄ αυτήν. Και τι σύμπτωση; Όποιος βρήκε στοιχεία και τόλμησε να την ξεμπροστιάσει, την επόμενη μέρα βρέθηκε καταμεσήμερο να πυροβολείται εν μέσω λαϊκής αγοράς, ως παραδειγματισμό για το θράσος του. [βλέπε Καραϊβάζ].

Έτσι λοιπόν, το «άγιο» σύστημα που έδωσε το Νόμπελ Ειρήνης στον Κίσινγκερ και στους άλλους πολεμοχαρείς της ιστορίας, δηλητηρίασε τον Αραφάτ, σκότωσε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, πυροβόλησε τον Αλιέντε και όσους άλλους δεν κατόρθωσε να εξαφανίσει δια της σφαίρας ή του τσιμεντώματος, τους οδήγησε στην υποχρεωτική απομόνωση όπως τον Τζούλιαν Ασάνζ της πλατφόρμας Wikileaks, προς τον οποίο η διεθνής κοινότητα όφειλε να απονείμει το βραβείο Νόμπελ.

Οπότε αγαπητοί συμπατριώτες, μην έχουμε απαιτήσεις απ’ τον κύριο Μητσοτάκη, τον κύριο Τσίπρα, τον κύριο Ανδρουλάκη και όσους ακόμα σφραγίζουν τα ψηφοδέλτιά μας, με το οικόσημο του κόμματός τους, δίχως να ρισκάρουν τη ζωή τους στο όνομα του λαού τους.

Γιατί πολύ απλά, η Δημοκρατία ως πολίτευμα και ο Ανθρωπισμός ως αντίληψη,  δεν ενσωματώνουν στο κοινωνικό τους περίγραμμα  τη συναλλαγή, αλλά τη θυσία.

Ακόμα κι αν αυτή πραγματώνεται άνευ αντικρίσματος.