«Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας»
Ανδρέας Εμπειρίκος, Υψικάμινος

Παρακολούθησα στις 24 Ιουλίου 2025 στα Χανιά, την εκδήλωση στην οποία είχαν προσκληθεί και μίλησαν η κυρία Μαρία Καρυστιανού και άλλοι γονείς και συνεργάτες (Παύλος Ασλανίδης, Βασίλης Κοκοτσάκης κ.ά.) από τον Σύλλογο «Τέμπη 2023». Η συγκέντρωση ήταν μεγάλη παρ’ όλο που το μέρος δεν ήταν περαστικό. Όσοι παραβρέθηκαν πήγαν επί τούτου. Και, έχω την αίσθηση, ότι δυόμισι χρόνια μετά το δυστύχημα, οι δυόμισι και πλέον χιλιάδες πολίτες που βρέθηκαν εκεί, δεν πήγαν για να εκφράσουν τα συλλυπητήριά και την συμπάθειά τους, απλά και μόνο. Έχει γίνει αντιληπτό πλέον ότι η προσπάθειά να βρουν το δίκιο τους-κάτι που θα έπρεπε να μοιάζει φυσικό και απλό σε μια δημοκρατία- έχει μεταλλαχτεί σε αγώνα άνισο με ένα υπέρτερο αντίπαλο (ή μήπως και εχθρό;) που χρησιμοποιεί κάθε μέσο και τερτίπι για να «κουκουλώσει» την υπόθεση και να εξαφανίσει κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να ρίξει φως σ’ αυτήν. Γιατί άραγε; Ακόμα κι εμείς, οι άσχετοι προς τα πράγματα, έχουμε πλέον υποψιαστεί (για να μην πω πεισθεί) ότι κάτι ένοχο, κάποιοι θέλουν πάση θυσία να κρύψουν.
Ακούσαμε τους ομιλητές να αναφέρονται στο γνωστό μπάζωμα που προκάλεσε μαζική εξαφάνιση στοιχείων, αλλά και στην καταστροφή δειγμάτων αίματος και στην αντικατάσταση δικαστών της υπόθεσης και άλλα τέτοια. Να μας περιγράφουν την προσπάθειά τους στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια και την Οδύσσειά τους στην Ελληνική Δικαιοσύνη και τη Βουλή. Να μας λένε ότι «πλέον οι ελπίδες για να αποδοθεί δικαιοσύνη, έρχονται από το εξωτερικό»-κάτι δηλαδή σαν και την περίπτωση του ΟΠΕΚΕΠΕ. Και, να σκεφτεί κανείς ότι η συγκέντρωση ήταν για την 51η επέτειο από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας!
Είχαμε όμως στη συγκέντρωση αυτή την ευκαιρία να δούμε μια ομάδα ανθρώπων που τον πόνο τους τον έκαμαν δύναμη, που μεθοδικά και επίμονα διεκδικούν το δίκιο τους, που έχουν τα κότσια να αντιπαλεύουν με την ανικανότητα και την αναλγησία ενός ανενδοίαστου μηχανισμού. Ο αγώνας τους, όπως τελικά τον προσδιόρισαν τα τόσα εμπόδια που τους παρεμβάλλονται, έχει γίνει εκ των πραγμάτων πολιτικός. Άπτεται της ασφάλειας, της υγείας, της παιδείας αλλά και της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας, που δεν μπορούν να υπάρξουν η μια χωρίς την άλλη. Δηλαδή αφορά όλους μας.
Μετά την εκδήλωση οι δημοσιογράφοι ρώτησαν την κυρία Καριστιανού την κλασική ερώτηση: αν σκοπεύει να ιδρύσει πολιτικό φορέα.
Την Κυριακή 27 Ιουλίου 2025, στο κύριο άρθρο της η «Καθημερινή», απογοητευμένη ίσως από τις ίδιες παραπάνω αιτίες, γράφει: «Η Ελλάδα χρειάζεται όσο τίποτα να γυρίσουν τα παιδιά της που έφυγαν στο εξωτερικό λόγω της οικονομικής κρίσης. …. Σήμερα χρειαζόμαστε τον δυναμισμό όσων έφυγαν, την κουλτούρα του επαγγελματισμού και της αξιοκρατίας που κουβαλούν. Χρειαζόμαστε όμως και την εμπλοκή τους στον δημόσιο βίο και στην πολιτική, για να αλλάξουν όσα τους έδιωξαν από τον τόπο τους….». Προσυπογράφω ασφαλώς το άρθρο της Καθημερινής και επεκτείνω τη σκέψη: μήπως κι αυτοί οι άνθρωποι των Τεμπών, που η ζωή το ‘φερε να χαλυβδωθούν μέσα από τον μεγαλύτερο πόνο και που αντιπαλεύοντας ένα «κράτος-εχθρό» απέδειξαν ότι έχουν τα κότσια και μπορούν να φέρουν αποτελέσματα και που ο αγώνας τους, εκ των πραγμάτων, απλώθηκε σε όλα τα ουσιώδη της ζωής μας, μήπως, λέω, «θα πρέπει-κι αυτοί-να εμπλακούν στο δημόσιο βίο και την πολιτική, για να αλλάξουν όσα μας κάνουν ξένους στον τόπο μας;». Αν είναι έτσι, οι δημοσιογράφοι θα πρέπει πλέον να ερωτούν την κυρία Μαρία Καρυστιανού όχι αν, αλλά πότε σκοπεύει να ιδρύσει πολιτικό φορέα.

(*) Δρ. Μηχανικός, π. Δ/ντής ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε.