Ο πολιτισμός μιας χώρας δεν διαχωρίζεται σε κέντρο καιπεριφέρεια.  Την ίδια εντιμότητα οφείλουν να έχουν οι πολιτικοί που εκλέγονται στην επαρχία, με τους συναδέλφους τους των Αθηνών, όπως τον ίδιο  τρόπο αντιμετώπισης θα πρέπει να τυγχάνουν οι πολίτες των μεγαλουπόλεων που στην πληθυσμιακή τους απαρίθμηση,υπερτερούν έναντι εκείνων που δεν ξεπερνούν ποσοστά χωρίου ή κωμοπόλεως.

Πολύ δε περισσότερο, όταν ένας τόπος αδύναμος αριθμητικά, είναι απομακρυσμένος απ΄ την πρωτεύουσα με αποτέλεσμα το «στερητικό σύνδρομο» για πνευματική ψυχαγωγία να είναι μεγάλο.

Επομένως, η ίδρυση ενός «Μουσείου Σιδηροδρόμων» ή «Τραίνων» ή «Αυτοκινήτων αντίκας» δεν αποτελεί προνόμιο μόνο του «κλεινού άστεως», αλλά κάθε τοπικής κοινωνίας αν συνδέεται ιστορικά με τα εκθέματα ή τα διαθέτει ως κληροδοτήματα των υλικών και πνευματικών καταβολών της.

Η Κυπαρισσία υπήρξε επί έναν και πλέον αιώνα, ο τερματικός σταθμός της σιδηροδρομικής γραμμής Πειραιώς - Αθηνών – Πάτρας. Το ακρωνύμιο ΟΣΕ ερμηνεύεται ως Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος. Η Ελλάδα των Ελλήνων, κατείχε λοιπόν τα τραίνα των Ελλήνων. Ασχέτως του διαμελισμού του ΟΣΕ σε ΤΡΑΙΝΟΣΕ Α.Ε και σε ότι άλλο ακολούθησε ή ακολουθεί, ο ιστορικός Μουτζούρης που εκτίθετο στον προαύλιο χώρο του κτηριακού συγκροτήματος «Σταθμός Κυπαρισσίας»,δεν αποτελεί περιουσιακό στοιχείο κανενός άλλου Μουσείου, πλην του τόπου που ανήκε.

Από κοινωνική χρησικτησία και μόνο,  ο Μουτζούρης ταυτίζεται ως έμβλημα με την Τριφυλία εν συνόλω.

Γι αυτό και η έννοια της ιδιοκτησίας, καταργείται αυθωρεί και παραχρήμα, όταν ένα «ιστορικό έκθεμα» συνδέει το παρόν μιας τοπικής κοινωνίας με το παρελθόν ολάκερου του 20ου αιώνα.

Η αρπαγή του, αποτελεί εκδήλωση, πράξη και ενέργεια προσβολής των ανθρώπων που διατηρούσαν τον Μουτζούρη έστω και αραχνιασμένο στην έδρα του.

Ενίοτε οι  άγραφοι νόμοι, είναι ισχυρότεροι των γραπτών και κατοχυρωμένων με σφραγίδες και κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες.

Υπάρχουν σπίτια πολιτών που έχουν βγει στον πλειστηριασμό, με τις «νόμιμες» εταιρείες που τα διεκδικούν να μην τολμούν να ξεμυτίσουν στο φως του ήλιου, όταν οι συμπολίτες στέκονται αλληλέγγυοι κατά της βαρβαρότητας των τραπεζικών κυνικών οργανισμών.

Ο Μουτζούρης λοιπόν ανήκει στον Τριφυλιακό Λαό και κρίμα μέγιστο που εκλάπη μέρα μεσημέρι.

Όταν έγραφα πριν από δύο δεκαετίες το πρώτο παραμύθι μου «Το δάκρυ του Μουτζούρη», δεν φανταζόμουν πως κάποτε θα έκλαιγε πραγματικά το έμψυχο σιδερικό, μιας σιδηροδρομικής γραμμής που το εκπορνευμένο κράτος το παρέδωσε στα όρνεα του επιχειρηματικού εκσυγχρονισμού…

Πολύ περισσότερο δεν φαντάστηκα, ότι απ΄ τον  πρώην  τερματικό Σταθμό Κυπαρισσίας  είναι τόσο εύκολο, μάλλον πανεύκολο, να αρπάζεις όποια ώρα γουστάρεις τις μνήμες μιας ολόκληρης περιοχής.