Όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν ότι η χώρα έχει εισέλθει πλέον σε μια νέα εποχή, μακριά από τους εφιάλτες του παρελθόντος ή να μας εμψυχώσουν ότι τάχα έρχονται καλύτερες ημέρες λόγω υποτιθέμενων κοινωνικο-οικονομικών πολιτικών , που αν μη τι άλλο φαντάζουν ουτοπία στην σημερινή εποχή λόγω πολλών και διάφορων λόγων, όσο και να θέλουν να μας ενσωματώσουν στις προγραμματικές τους απόπειρες για δήθεν νέες οδούς και μονοπάτια, η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει.
Ο διαλυμένος εδώ και πολλά συναπτά έτη κοινωνικο-οικονομικός ιστός, η μεγάλη ανεργία που δεν επιλύεται με τα όποια προγράμματα περιστασιακής ή ημι- απασχόλησης που πλασάρονται ως λύση για την καταπολέμησή της, αλλά και ο κατακερματισμένος εργασιακός τομέας που δεινοπαθεί από την ελλειμματική προσφορά θέσεων εργασίας και την παρατεταμένη ρουσφετολογία, όλα αυτά αρκούν για να πει κανείς με σιγουριά ότι η περίφημη νέα εποχή καθυστερεί για πολύ ακόμη.
Στα χαρτιά βέβαια και τις κομματικές μπροσούρες όλα λανσάρονται ως έτοιμες λύσεις ή σχέδια επί χάρτου σε κρίσιμες στιγμές, όλα επισημαίνονται ως εφεδρείες σε περίπτωση που η χώρα πτωχεύσει ή χάσει οριστικά το τραίνο της ανάπτυξης.
Τραγικές ενημερωτικές καμπάνιες από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα συμπληρώνουν το παζλ της ανοησίας, που δεν εκλαμβάνεται ως τέτοια λόγω της παραφιλολογίας που εκτυλίσσεται στο όνομα της κάθαρσης κα της εξυγίανσης.
Τα κόμματα λοιπόν παίζουν πολύ καλά τον ρόλο τους, το ίδιο καλά με την σκηνοθεσία της παράστασης, και όσοι τα πριμοδοτούν, διαλαλούν πως η ανάγκη τους έφερε ως εδώ, όπου το να υπηρετείς την κομματική λογική δεν θεωρείται παρά ένας τρόπος για να βρεις διέξοδο, να βρεις λημέρι και απάγκιο κάπου με κάθε κόστος και τίμημα.
Προεκλογική περίοδος κάθε τόσο, τα έργα και ημέρες των κομμάτων στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, οι υποσχέσεις για καλύτερες μέρες στην κορυφή της διαφημιστικής αγοράς των προεκλογικών σποτ που αργά ή γρήγορα κάνουν την εμφάνισή τους.
Τι απουσιάζει από το μενού της επικαιρότητας, με τις ασύλληπτης έμπνευσης συναλλαγές και την επιτηδευμένη μακαριότητα των εμπλεκομένων σε αυτή; Μα φυσικά το κόστος που θα επιδεινώσει τις ήδη υπάρχουσες προβληματικές σχέσεις μεταξύ των πολιτών. “Εν αρχή ήταν το χάος” έλεγε στην αρχαιότητα ο Ησίοδος, για να συμπληρώσει περιφραστικά ο Αριστοτέλης ότι οι ελεύθεροι Αθηναίοι διέφεραν από τους δούλους στο ότι είχαν την δυνατότητα να βιώνουν την πραγματική δημοκρατία και πως ήταν εκπαιδευμένοι σε αυτό.
Σε αντιπαραβολή, το σημερινό κόστος από την εξαφάνιση του ρόλου που επιτελεί ο καθένας στις κοινωνίες της προφανούς ανισότητας που υπερέχουν των διακρίσεων εκείνης της μακρινής εποχής, είναι αυτό που συντηρεί το ακατανόητο και το προφανέστατο χάος του σημερινού κόσμου, όπου οι πολίτες έχουν συνηθίσει και αποδεχθεί την ανελευθερία ως φυσιολογικό γεγονός. Αν στην αρχαιότητα κάποιοι είχαν προνόμια, σήμερα τα προνόμια δεν τα έχει κανείς από τους πολίτες παρά μόνο οι εκπρόσωποί τους στο κοινοβούλιο.
Αυτοί είναι που προσπαθούν κάθε φορά να τους πείσουν πως πλησιάζει η εποχή της δικαίωσης των κόπων και των απο-στερήσεων, πως επιτέλους οι προσπάθειες από μια μακρά υπομονή θα δρέψουν τους καρπούς της αναπτυξιακής διαδικασίας.
Αυτό ακριβώς δεν το κάνει μόνο η κυβέρνηση αλλά και η αντιπολίτευση που σαφώς έχει λόγον διδόναι για την μελλοντική πολιτική λιτότητας και των περικοπών. Θέλω να πω, αγαπητές, οί ότι δεν είναι προνόμιο μόνο της κυβερνώσας ΝΔ να προσπαθεί να βρει σωσίβια αλλά και της υποτιθέμενης αριστερο-ακροδεξιάς στην προσπάθειά της να σφετεριστεί την εξουσία που μέλλει θα της δοθεί.
Και για να μην μακρηγορούμε, ένα είναι το ζητούμενο: Ποιος θα υποσχεθεί τα περισσότερα και θα πράξει τα λιγότερα ή για να το πούμε αλλιώς, ποιος θα πει τα λιγότερα γιατί δεν έχει πια τι άλλο να υποσχεθεί.
Και στις δύο περιπτώσεις, το παιχνίδι είναι προφανές. Η δε ανελευθερία των πολιτών δεν περιορίζεται μόνο στις καθημερινές συναλλαγές αλλά και στην παραμικρή σκέψη για ένα υποτιθέμενο ευοίωνο μέλλον.
