Η Ελλάδα βιώνει μια ιστορική κόπωση που δεν είναι μόνον πολιτική, είναι υπαρξιακή. Το σύστημα της Μεταπολίτευσης, που θεμελίωσε τη δημοκρατική ομαλότητα και την ευρωπαϊκή πορεία, δείχνει πλέον σημάδια αποσύνθεσης. Η κρίση εμπιστοσύνης προς τα κόμματα, η απαξίωση των θεσμών, η εσωτερική διάβρωση της δημόσιας διοίκησης και η σύγχυση των κοινωνικών προτεραιοτήτων αποκαλύπτουν ένα βαθύτερο πρόβλημα: την απουσία συλλογικού οράματος και εθνικής αυτοπεποίθησης.
Η δημοσκοπική δήλωση προτίμησης προς το «Χάος» έναντι της Κυβερνητικής συνέχειας, δεν είναι απλώς ψυχολογικό σύμπτωμα. Είναι κοινωνιολογικό φαινόμενο, ενδεικτικό μιας κοινωνίας που αισθάνεται προδομένη από τις ελίτ της πολιτικές, οικονομικές και επικοινωνιακές. Οι πολίτες δεν απορρίπτουν την κυβέρνηση επειδή «κουράστηκαν», αλλά επειδή αισθάνονται ότι κυβερνώνται χωρίς να εκπροσωπούνται. Δεν αποστρέφονται απλώς την αντιπολίτευση, αλλά το ίδιο το μοντέλο πολιτικής διαμεσολάβησης, το οποίο έχει καταστεί πελατειακό, ανίκανο και ηθικά έκπτωτο.
Το «ΧΑΌΣ» ως πολιτική επιλογή είναι κραυγή αγωνίας των πολιτών, που αποτελεί εν δυνάμει πολιτικό - κοινωνικό κίνημα.
Μέσα σε αυτό το «χαοτικό» κενό ηγεσίας, εκκολάπτονται νέα πολιτικά σχήματα που επιχειρούν να εκφράσουν τη συσσωρευμένη απογοήτευση. Ο Αλέξης Τσίπρας αναζητά τη «δεύτερη ευκαιρία» του, επενδύοντας στο συναίσθημα και την πολιτική ανάμνηση. Ο Αντώνης Σαμαράς προβάλλει το δικό του σχέδιο «πατριωτικού ρεαλισμού», ελπίζοντας να συσπειρώσει τις συντηρητικές δυνάμεις. Και το κίνημα των Τεμπών, με τη Μαρία Καρυστιανού στην πρωτοπορία, ίσως επιχειρήσει να μετατρέψει την οργή της τραγωδίας των Τεμπών, σε πολιτικό ρεύμα αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης, ένα δύσκολο εγχείρημα αφού θα αντιμετωπίσει τη σκληρή και απαξιωτική κριτική του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου. Όμως δεν φαίνεται να αποτελούν αξιόπιστες εναλλακτικές επιλογές κυβερνησιμότητας, αφού οι κ.κ. Α. Σαμαράς και Α. Τσίπρας έχουν αποδοκιμαστεί εκλογικά και είναι η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος, οργανικά και αναπόσπαστα μέρη του πολιτικού συστήματος , που έχει απαξιώσει δημοσκοπικά ο ελληνικός Λαός, επιλέγοντας το Χάος.
Από αυτή τη σκοπιά, το αίτημα για μια Νέα Μεταπολίτευση δεν είναι συνθηματικό. Είναι ηθικό και εθνικό καθήκον. Απαιτείται ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα αποκαθιστά την πίστη του πολίτη στην Πολιτεία και που θα επαναθεμελιώνει την οικονομία με βάση την ενδογενή παραγωγή, την κοινωνική δικαιοσύνη και την αξιοκρατία. Ένα πολιτικο-ιδεολογικό κίνημα Εθνικής αξιοπρέπειας που θα υπερασπίζεται την εθνική κυριαρχία όχι ως ρητορική, αλλά ως βίωμα και πράξη αυτοσεβασμού. Η σύνδεση των εθνικών ζητημάτων με την ουσιαστική μέριμνα για τα ασφυκτικά προβλήματα του Λαού, αποτελεί αναγκαία συνθήκη επιβίωσης ως Έθνους. Ο σεβασμός στην αξιοπρέπεια των πολιτών είναι «εκ των ων ουκ άνευ» υποχρέωση των πολιτικών.
Η υπαρξιακή κρίση της Ελλάδας δεν εκδηλώνεται εν κενώ. Συμπίπτει με την δυσμενή «προοπτική» αποσταθεροποίηση της ευρύτερης γεωγραφικής περιφέρειας, λόγω αναθεωρητικών πολιτικών και στρατιωτικών επεμβάσεων, (Τουρκία, Ισραήλ Συρία), από τα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο έως τη Μέση Ανατολή. Όταν το γεωπολιτικό περιβάλλον μεταλλάσσεται ραγδαία και η υπαρξιακή απειλή για το Έθνος είναι ενεργός παρούσα, τότε , η απουσία εθνικής Πυξίδας και ηγεσίας, παύει να είναι αδράνεια, γίνεται επικίνδυνη αφασία.
