α) Να γίνει διεθνής ταξιδιωτικός προορισμός, με αξιόπιστη συγκοινωνία και ασφαλείς μεγάλους πεζόδρομους και ποδηλατόδρομους για τους δημότες και τους επισκέπτες.
β) Να παραμείνει μια φτωχή επαρχιακή αγορά, για τους καταναλωτές της ενδοχώρας που θέλουν να σταθμεύουν το αγροτικό έξω από το πολυκατάστημα ή και δίπλα στο ουζερί».
Στη συνέχεια του άρθρου μεταξύ άλλων ανέφερα επίσης ότι: «Γνωρίζω φυσικά ότι πολλοί δημότες της Καλαμάτας αντιμετωπίζουν με καχυποψία τη μετατροπή της πόλης τους σε ευρωπαϊκό αστικό κέντρο, ίσως επειδή πιστεύουν ότι θα χάσουν το προνόμιο να… παρκάρουν όπου βρουν. Γνωρίζω επίσης ότι, εξαιτίας της μετακίνησης του πληθυσμού, ένας μεγάλος αριθμός δημοτών που έχει μετακομίσει από τ
α χωριά στην πόλη δεν έχει την αστική κουλτούρα των Καλαματιανών που μετακινήθηκαν από τη μεσσηνιακή πρωτεύουσα προς την Αττική, την Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία. Γι’ αυτό και κατανοώ (αλλά δεν δικαιολογώ) όλους τους αιρετούς, οι οποίοι διστάζουν να συγκρουστούν με την καχυποψία και τον επαρχιωτισμό, που κρατούν δέσμια την οικονομία και χαμηλά τα εισοδήματα των Καλαματιανών. Από εκεί και πέρα όμως, πιστεύω ότι Ιστορία γράφουν μόνο οι πολιτικοί που αγνοούν τις δημοσκοπήσεις και πολιτεύονται με γνώμονα το ευρύτερο και μακροχρόνιο συμφέρον της πόλης, του νομού, της περιφέρειας, της χώρας και των ανθρώπων.
… Αντιθέτως, κανένας δεν θυμάται τους πολιτικούς που σπατάλησαν το πολιτικό τους κεφάλαιο και τον χρόνο τους ικανοποιώντας εφήμερα καπρίτσια της κοινής γνώμης ή αιτήσεις διορισμών και μεταθέσεων. Βεβαίως και για να είμαστε ρεαλιστές, όποιος υποψήφιος ή αιρετός πορεύεται με γνώμονα να είναι αρεστός στις δημοσκοπήσεις και στο εκλογικό σώμα, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να εκλεγεί ή να επανεκλεγεί -από οποιονδήποτε θα επιχειρήσει να πάει κόντρα στο ρεύμα της καχυποψίας, υποστηρίζοντας ότι η Καλαμάτα μπορεί να γίνει διεθνής ταξιδιωτικός προορισμός και θα ωφεληθεί αν το κάνει».
Και δυστυχώς δυο χρόνια αργότερα κανένας… αρεστός δεν δείχνει διάθεση να συγκρουστεί με το παρελθόν και να ανοίξει μια πόρτα για το μέλλον.
