α) τη δημογραφική κρίση,
β) την εγκατάλειψη της υπαίθρου,
γ) τη μείωση των καλλιεργούμενων εκτάσεων,
δ) την αύξηση των δασωμένων αγρών (Α∆ στους δασικούς χάρτες),
ε) τη μείωση της υπαίθριας κτηνοτροφίας και
στ) τον χαρακτηρισμό των πισίνων ως τεκμήριο πολυτελείας, ενώ θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως δεξαμενές πυροπροστασίας.
Αν στις παραπάνω αιτίες προστεθεί και η αδυναμία συντονισμού όλων των εμπλεκόμενων φορέων στην πυρόσβεση, έχουμε μπροστά μας όλα τα προβλήματα που κρύβονται πίσω από τις φωτογραφίες με παραδόσεις πυροσβεστικών καλογυαλισμένων οχημάτων. Αρκεί να διαβάσει κάποιος πόσοι εκπρόσωποι φορέων συμμετέχουν στα Τοπικά Συντονιστικά Όργανα Πολιτικής Προστασίας και αμέσως θα καταλάβει για ποιο λόγο υπάρχει έλλειμμα συντονισμού, με συνέπεια ο κάθε «ψεκασμένος» να αμφισβητεί ακόμα και την προτεραιότητα προστασίας της ανθρώπινης ζωής. Μέσα σε αυτό το χάος αλληλοκαλυπτόμενων αρμοδιοτήτων, κάθε άλλο παρά παράδοξες είναι η γιγάντωση των πυρκαγιών και η αμφισβήτηση του 112. Βεβαίως, σε μια κανονική χώρα, ο εισαγγελέας θα είχε διατάξει τη σύλληψη όσων ζητούν να αγνοηθούν τα μηνύματα του 112, αλλά η Ελλάδα δεν ήταν και δεν θα γίνει ποτέ κανονική χώρα.
Και επειδή δεν είναι κανονική χώρα, δεν ανοίγει ούτε τη συζήτηση για την αναδιάρθρωση της αυτοδιοίκησης, καθώς είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι καλλικρατικοί ∆ήμοι και Περιφέρειες δεν μπορούν να συνδράμουν ουσιαστικά στην αντιπυρική προσπάθεια. Εξαιτίας, όμως, των νέων δημογραφικών δεδομένων υπάρχει μεγάλη ανάγκη να επανακαθοριστούν όχι μόνο τα όρια των ∆ήμων και των Περιφερειών, αλλά και τα όρια των αρμοδιοτήτων μεταξύ κυβέρνησης και αυτοδιοίκησης. Η εποχή που χτυπούσε η καμπάνα στα χωριά και έτρεχε η κοινότητα να σβήσει τη φωτιά έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Οι τελευταίοι ηρωικοί «ακρίτες» που τρέχουν εθελοντικά με τα τρακτέρ να σβήσουν τις φωτιές αναδεικνύουν, μεταξύ άλλων, την ανάγκη αναδιάρθρωσης των επιδοτήσεων με στόχο την οικονομική ενίσχυση των «φρουρών της υπαίθρου». Προσωπικά, θα πρότεινα οι ντόπιοι να χρηματοδοτούνται για να δημιουργούν, με καταστροφέα βλάστησης, τεράστιες αντιπυρικές ζώνες, τουλάχιστον γύρω από τους οικισμούς.
Από εκεί και πέρα, οι περιφερειακές αρχές πρέπει να λειτουργούν ως τοπικές κυβερνήσεις και να έχουν, μεταξύ άλλων, την αποκλειστική αρμοδιότητα της πυροπροστασίας των μη αστικών εκτάσεων. Εννοείται ότι η Πελοπόννησος πρέπει να ενοποιηθεί, αφού, έτσι κι αλλιώς, οι φλόγες διαπερνούν τα… διοικητικά όρια της ανοησίας. Εννοείται ότι ο γερασμένος πληθυσμός της Μεσσηνίας δεν δικαιολογεί τη λειτουργία έξι δήμων. Τρεις δήμοι είναι αρκετοί και τα όρια τους συζητήσιμα. Οι παλιοί «Καποδιστριακοί» δήμοι μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν ως δημοτικές κοινότητες, με πρόεδρο και τακτική επιχορήγηση από τον τακτικό προϋπολογισμό για πάγιες ανάγκες (φωτισμός, καθαρισμός νεκροταφείων κ.λπ.).
Μόνο έτσι οι πυροσβέστες και οι εθελοντές θα μπορέσουν να κάνουν απερίσπαστοι τη δουλειά τους, χωρίς να μπλέκονται στα πόδια τους οι αναρμόδιοι ψηφοθήρες. Τις υπόλοιπες ανομολόγητες αιτίες των πυρκαγιών θα αναλύσουμε σε επόμενα άρθρα
