Είναι από τα πιο παραδοσιακά και άλλοτε δυναμικά προϊόντα της Μεσσηνίας, που εδώ και χρόνια φθίνει και πάει για εξαφάνιση. Και δεν κινδυνολογώ. Είναι μια πραγματικότητα, που την επισημαίνουν οι πλέον αρμόδιοι.

Για το σύκο ο λόγος, που έχει δυναμική, μεγάλη ζήτηση στην (διεθνή) αγορά και φέτος για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά εξασφάλισε υψηλή τιμή, έφθασε τα 5 ευρώ. Ιδιώτες τυποποιητές – εξαγωγείς έχουν μπει στο παιχνίδι της απευθείας αγοράς του προϊόντος από τους παραγωγούς και δεν περιμένουν τη Συκική να τους δώσει το μερίδιο που τους αναλογεί. Και δεν μπορούν να περιμένουν, γιατί με το ζόρι η φετινή παραγωγή θα φθάσει τους 1.000 τόνους, όπως εκτιμά ο πρόεδρος της Συκικής Παναγιώτης Παπαγεωργίου. Είναι αυτός που χτυπάει καμπάνα κινδύνου, υποστηρίζοντας ότι το σύκο είναι είδος προς εξαφάνιση, καθώς δεν έχουν γίνει έργα υποδομής άρδευσης και η οποιαδήποτε προσπάθεια αναδιάρθρωσης είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Και είναι το πρόσωπο που γνωρίζει καλύτερα από όλους τα ζητήματα της συκοπαραγωγής. Για τον λόγο αυτό κι επειδή δεν είναι χθεσινός στη διοίκηση της συνεταιριστικής οργάνωσης, έχει ευθύνη για την τραγική μείωση της παραγωγής και για το γεγονός ότι δεν έχουν γίνει τα αρδευτικά έργα που απαιτούνται. Τονίζει τώρα πως “μια λιμνοδεξαμενή για 1.000 στρέμματα δεν κάνει τίποτα. Χρειάζονται πολλές σε διάφορα σημεία ή μεγάλα φράγματα”.

Μέχρι τώρα οι έχοντες την εξουσία μιλούσαν για το αρδευτικό, τη λιμνοδεξαμενή του Τρικόρφου. Από την εποχή που ήταν περιφερειάρχης ο Τατούλης δίνονταν υποσχέσεις για το έργο, αλλά χρόνια μετά δεν έχει καν δημοπρατηθεί. Και είναι ένα έργο που πλέον δεν φθάνει.

Συκική και αυτοδιοικητικοί του Δήμου Μεσσήνης, της συκοπαραγωγικής περιοχής της Μεσσηνίας, οφείλουν να πιέσουν την εξουσία, την κεντρική, έστω και τώρα, με ξεκάθαρο τρόπο ότι απαιτούνται μεγάλα αρδευτικά έργα, για να σωθεί και να αναπτυχθεί η παραγωγή του σύκου. Χωρίς δημόσιες σχέσεις. Αν ενδιαφέρονται πρώτα για το σύκο και τους παραγωγούς και όχι για το πολιτικό, κομματικό κόστος.