Οι ρυθμοί μεγέθυνσης παραμένουν χαμηλοί, οι επενδύσεις πενιχρές και η αγορά αδυνατεί να παραγάγει νέο πλούτο. Η εικόνα αυτή δεν είναι αποτέλεσμα συγκυρίας, αλλά ενός δομικού προβλήματος: της επενδυτικής άπνοιας, που κρατά τη Μεσσηνία καθηλωμένη. Η τελευταία μεγάλη επένδυση στον νομό ήταν η Costa Navarino. Ακόμη κι αυτή, ωστόσο, δεν έχει ολοκληρωθεί, καθώς τα τμήματα στη Βελίκα και στο Κυνηγού παραμένουν σε εκκρεμότητα. Η οικογένεια Κωνσταντακόπουλου, φυσιολογικά, έχει στραμμένο το βλέμμα της προς την Αττική, όπου υλοποιούνται οι επενδύσεις στο «Χίλτον» και στο Ελληνικό.
Η Μεσσηνία, αντίθετα, δεν διαθέτει άλλη επενδυτική ατμομηχανή· κανέναν μεγάλο ιδιωτικό φορέα, που να μπορεί να συμπαρασύρει την τοπική οικονομία σε έναν νέο κύκλο ανάπτυξης. Αντί για νέες πρωτοβουλίες, το τελευταίο διάστημα βλέπουμε ακυρώσεις: Το σχέδιο του Ομίλου Ρέστη στη Μεσσήνη, το «Kalamata Grace» στη Βελίκα, καθώς και δύο ξενοδοχειακές μονάδες στην Καλαμάτα, κοντά στην εκκλησία της Ανάληψης και στην οδό Καρακούση, δεν προχώρησαν ποτέ. Το αναχρονιστικό χωροταξικό πλαίσιο λειτουργεί αποτρεπτικά, καθώς δεν επιτρέπει την ανάπτυξη μεγάλων τουριστικών συγκροτημάτων. Έτσι, οι επενδυτές στρέφονται σε περιοχές με υψηλή αεροπορική κίνηση και προβλέψιμο θεσμικό περιβάλλον: στην Αττική, την Κρήτη, τα Δωδεκάνησα, τα Επτάνησα και τη Χαλκιδική.Η αγορά της βραχυχρόνιας μίσθωσης μπορεί να προσφέρει μόνο συμπληρωματικά έσοδα. Ο κατακερματισμός των καταλυμάτων δεν επιτρέπει συνεργασίες, ούτε την επίτευξη οικονομιών κλίμακας. Παράγει ατομικά εισοδήματα, όχι αναπτυξιακή δυναμική.
Στον πρωτογενή τομέα, η διαρκής μείωση των καλλιεργούμενων εκτάσεων και των κτηνοτροφικών μονάδων έχει στερήσει από την τοπική αγορά πλήθος ποιοτικών και φθηνών προϊόντων. Η μονοκαλλιέργεια της ελιάς δεν μπορεί να αναπληρώσει το απολεσθέν εισόδημα, ενώ η απουσία εκμηχάνισης και επαγγελματικής κατάρτισης εμποδίζει τη μετάβαση σε ένα σύγχρονο παραγωγικό μοντέλο. Τα κονδύλια για την εκπαίδευση των αγροτών συχνά χάνουν τον προορισμό τους μέσα στους λαβύρινθους των «τρωκτικών» του δημόσιου χρήματος.
Ο δευτερογενής τομέας, περιορισμένος σε μικρές μονάδες τροφίμων και ελαιοκομικών προϊόντων, πνέει τα λοίσθια. Χωρίς υποστηρικτική βιομηχανική βάση, καμία τοπική οικονομία δεν μπορεί να αντέξει μακροπρόθεσμα.
Η επενδυτική άπνοια έχει και κοινωνικές συνέπειες: Στερεί την αγορά από υψηλόμισθες θέσεις εργασίας, με αποτέλεσμα οι νέοι Μεσσήνιοι να αναζητούν καλύτερες αμοιβές αλλού. Οι επιχειρήσεις, από την πλευρά τους, δεν επενδύουν, επειδή αμφιβάλλουν ότι θα βρουν εξειδικευμένο προσωπικό. Έτσι ο φαύλος κύκλος της ακινησίας συνεχίζεται. Για να σπάσει, απαιτείται πολιτική βούληση και επιχειρηματικό ρίσκο. Αν η τοπική ηγεσία συνεχίσει να επαναπαύεται στις δάφνες του παρελθόντος και στις αναπλάσεις, η Μεσσηνία θα παραμείνει όμορφη και ευλογημένη, αλλά… φτωχή.
